Pomiędzy miłością a nienawiścią...

Marcelina:
Marcelina uklękła na podłodze. Wzniosła ręce w górę wzywając Boga. Jutro kończy 21 lat. Jutro będzie za późno. To jej ostatnia szansa. Chciała by ją zabił. Chciała żyć z ukochanym. Póki żyła, ich uczucie skazane było na potępienie. On był martwy. A to wbrew zasadom. Zawyła wściekle i zrozpaczona osunęła się po ścianie. Kochała go. Wiatr otworzył okno, framuga trzasnęła o ścianę. Firanka połaskotała ją w szyję, wzywała do siebie. Czyjaś niewidzialna ręka skierowała jej głowę w kierunku przestrzeni za oknem. Jezioro wyglądało kusząco. Przyzywało ją swoją spokojną wodą i głębią. Zbiegła po schodach wlokąc za sobą ciężkie kule i sznur. Na pomoście przymocowała kule sznurem do kostek u nóg i sturlała je z drewna. Ciężar powlókł ją na dno. Szeroko otworzyła oczy kiedy zabrakło jej powietrza. Ostry ból przeszył jej płuca. Krzyczała ale z ust wylatywały tylko ostatnie bąbelki tlenu. Każda najmniejsza część ciała - paliła ją. Dosłownie. Z dłoni buchał ogień paląc jej skórę na wiór. Spaliła się w ogniu piekielnym, w tym samym momencie Christopher poczuł coś. Umierając - tchnęła w niego życie. Oddała mu duszę. Swoją duszę. Zupełnie przez przypadek. Mieli żyć razem a ona umarła. Umarła bez szansy powrotu.
Tak zaczęła się klątwa duszy Pozornej. Na zewnątrz jej nosiciel jest kruchy ale jego dusza jest na tyle silna, mocna, że może istnieć w nieumarłych zawsze. Dusza ta jest pożądana przez martwych chcących żyć jak dawniej. Są to rzadkie przypadki ale każdy nosiciel kończy tak samo : umiera przekazując komuś swoją duszę.

Isabella:
Godzinę temu wrócił do domu a ona nadal czuła jego dotyk na swojej dłoni. Była przekonana, że niespodzianka, którą dla niego ma - spodoba się mu. W końcu będą mogli być razem. Dziesięć dni. Za ten czas znowu się zobaczą. Na pożegnanie pocałowała go długo. Pierwszy raz cieszyła się, że Caleb nic nie czuje. Nie poczuł drżenia jej ciała z podekscytowania, kiedy całował ją w czoło po raz ostatni.
Wyszła przed dom i skierowała się do rzeki obok lasu. Weszła w rwący nurt a on zabrał ją ze sobą, obijając o skały. Dzień później, kiedy dziewczyna już ledwo żywa marzła w wodzie znalazła ją jej starsza siostra Clary. Rzuciła się na kolana i trzymając głowę siostry zaczęła płakać. Łzy skapywały na jej twarz rozmazując lekki makijaż. Kiedy Bella wydała ostatnie tchnienie, Clary obserwowała pnące się w górę płomienie. Na jej oczach siostra spaliła się a Caleb odzyskał życie na Ziemi.




Kate:
Mimo młodego wieku uznawana była za najzdolniejszą strażniczkę i szepczącą na całym świecie. Pewnego dnia spotkała Travisa. Travis był nieumarłym. Wysoki, przystojny. O oczach tak smutnych, że dziewczyna gdy w nie patrzy chce być jak najbliżej niego. Nikomu nie powiedziała o swoim sekrecie jakim był Travis. Gdy pewnej nocy została przyłapana z nim wysłali ją do izolatki. Czasy były ciężkie a ona musiała zrozumieć, że sponiewieranie się z nieumarłymi jest niebezpieczne. Bez niego, z świadomością, że szukają go - traciła zmysły. Zniszczone ściany izolatki, ze śladami jej paznokci jeszcze bardziej ją przytłaczały. Siedziała na podłodze a jej oczy z dnia na dzień stawały się bardziej puste. Spędziła tam 23,5 dnia i 23 noce. Kiedy niechcący dotknęła dłonią framugi obrazu, gdzie były złote zdobienia i odkryła skrytkę. W dziurze wydrążonej w cegłach były dwie ostre szable. Skierowała je w stronę piersi i jednym sprawnym ruchem wbiła szable w serce.


Dziewczyny oddały życie za miłość. Za miłość, która nie miała szansy na szczęśliwe zakończenie.
Wszystkie kobiety posiadające duszę Pozorną znalazły miłość w nieumarłych. Płomienie piekielne paliły ich ciała ponieważ opuściły świat "samolubnie". Nie myślały o innych, chciały być szczęśliwe.
Legenda głosi, że 100 lat później pojawi się pierwsza kobieta z duszą Pozorną, która złamie klątwę pod warunkiem, że zakocha się w nieumarłym, który planuje własną śmierć. Że odwróci jego życie do góry nogami i przywróci go do życia.